Ο ελληνικός κοινωνικός προβληματισμός του Μεσοπολέμου γονιμοποιήθηκε από τους γεωπόνους, μια αναδυόμενη νέα ελίτ ειδικών επιστημόνων και διανοουμένων, η οποία ανέλαβε την επιστημονική οργάνωση της αγροτικής οικονομίας και την επίτευξη της σιτάρκειας, και θεώρησε κοινωνική «αποστολή» της την περιστολή της αστυφιλίας. Η κρατική παρέμβαση του ελληνικού κράτους στη γεωργία αποτέλεσε το όχημα των γεωπόνων για δυναμική είσοδο στη δημόσια σφαίρα. Ο υπερπολιτικός λόγος που ανέπτυξαν οι γεωπόνοι (για λόγους νομιμοποίησης και κοινωνικής ανέλιξης) έλαβε εξαρχής εθνικιστική χροιά. Η νεορομαντική αντίληψη του εθνικού εδάφους συνδυάστηκε με τις ριζοσπαστικές αγροτιστικές ιδέες για τον σχηματισμό της έννοιας του «γεωργικού έθνους». Την περίοδο του μεταξικού καθεστώτος, ο «γεωργικός εθνικισμός» προσέλαβε θεσμικό χαρακτήρα και αποτέλεσε, μάλιστα, την ηγεμονική ιδεολογία του ελληνικού εθνικού κράτους. Ο «γεωργικός εθνικισμός» χρησιμοποιήθηκε επίσης μεταπολεμικά από τους Έλληνες διανοουμένους για τη θεωρητική θεμελίωση μιας νέας «Μεγάλης Ιδέας», η οποία προσέλαβε χαρακτηριστικά του Νέου Ιμπεριαλισμού.