Το βιβλίο Βαλκανικές αναγνώσεις του 1821, προσφέρει ένα πανόραμα των προσλήψεων της Ελληνικής Επανάστασης στα Βαλκάνια από τον 19ο αιώνα ώς σήμερα, αναδεικνύοντας, παράλληλα, λίγο γνωστές πτυχές των γεγονότων, όπως αυτά αποτυπώθηκαν σε ιστορικά τεκμήρια στις διάφορες βαλκανικές γλώσσες. Μελετώντας συστηματικά την ιστορική γραμματεία των βαλκανικών χωρών, οι Γιώργος Μανιός (Ρουμανία), Ηλίας Σκουλίδας (Αλβανία), Αντώνης Χατζηκυριάκου (Τουρκία) και Ανδρέας Λυμπεράτος (Σερβία και Βουλγαρία) εστιάζουν κριτικά στις ιδεολογικές διεργασίες που καθόρισαν τις ποικίλες και συχνά αντιφατικές προσλήψεις της Επανάστασης του 1821 σε κάθε βαλκανική χώρα, διερευνούν τη σημασία τους για την αυτοεικόνα των μετα-οθωμανικών βαλκανικών κοινωνιών και τις μεταξύ τους σχέσεις, και φέρνουν στο οπτικό μας πεδίο τα σημεία επαφής τους με τις πιο «οικείες», ελληνικές αναγνώσεις του 1821. Στο εισαγωγικό δοκίμιο ο Ανδρέας Λυμπεράτος διερευνά την εφαρμογή της έννοιας της «ιστορικής κληρονομιάς» στη μελέτη των άμεσων και έμμεσων επιρροών του 1821 στον βαλκανικό χώρο και επιχειρεί μια σύνθεση των ευρημάτων της έρευνας στις διάφορες χώρες. Τα εθνικά σχήματα ανάγνωσης του 1821, που αντανακλούν τις προτεραιότητες της συγκρότησης των βαλκανικών εθνών στον 19ο αιώνα, θα εμπλουτιστούν στον 20ό από προσεγγίσεις που αναζητούν δεσμούς μεταξύ των βαλκανικών λαών στο περιθώριο της ανάπτυξης των διαβαλκανικών διπλωματικών σχέσεων. Η ανανεωτική κριτική επίδραση του βαλκανικού μαρξισμού, που έθεσε ζητήματα φιλοσοφικο-ιστορικής ερμηνείας των επαναστάσεων, θα μείνει ημιτελής, δίνοντας έδαφος, ως κρατική ιδεολογία μετά το 1945, στις παρελθούσες εθνικιστικές και ωφελιμιστικές αναγνώσεις. 

Η οικονομική κρίση της δεκαετίας του 2010 έστρεψε την προσοχή της κοινής γνώμης, των δημοσιογράφων και των πολιτικών στους οικονομολόγους, οι οποίοι κλήθηκαν να εντοπίσουν τα αίτια και τους τρόπους υπέρβασης της κρίσης, απέκτησαν μεγαλύτερη δημοσιότητα και κύρος και βρέθηκαν στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας (όπως οι πρωθυπουργοί Παπαδήμος στην Ελλάδα και Μόντι στην Ιταλία). Ωστόσο, η σχέση των οικονομολόγων με την πολιτική έχει ευρύτερο κοινωνικό και ιστορικό βάθος. Διατρέχοντας την πολιτική ιστορία τεσσάρων δεκαετιών, ο συγγραφέας διερευνά, πίσω από τις στερεότυπες εντυπώσεις, ερωτήματα όπως τα παρακάτω: Πώς σχετίζεται η τεχνοκρατικοποίηση της πολιτικής με την οικονομική παγκοσμιοποίηση; Είναι κατ’ ανάγκην οι τεχνοκράτες εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού; Έχει σχέση η συμμετοχή τους στη διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής με την υποχώρηση της πολιτικής και της δημοκρατίας; Στις σελίδες του βιβλίου ο αναγνώστης θα βρει μια πρωτότυπη κοινωνιολογική μελέτη των τεχνοκρατών/τεχνοπολιτικών της ελληνικής οικονομικής πολιτικής. Από τον Γ. Αρσένη μέχρι τον Γ. Αλογοσκούφη, τον Γ. Στουρνάρα, τον Γ. Βαρουφάκη και πολλούς άλλους, αναλύονται οι σταδιοδρομίες, τα δίκτυα και οι στρατηγικές όσων συνέβαλαν καθοριστικά σε αυτή την πολιτική ως υπουργοί, σύμβουλοι, ειδήμονες και διοικητές τραπεζών και σκιαγραφούνται οι ετερόδοξοι τεχνοκράτες, οι φιλοευρωπαίοι τεχνοπολιτικοί, τα στελέχη νεοφιλελεύθερων δεξαμενών σκέψης και οι αριστεροί πανεπιστημιακοί που συνθέτουν το ανταγωνιστικό πεδίο μιας κοσμοπολίτικης πολιτικο-επαγγελματικής ελίτ.

The book examines the history of abortion and contraception in Modern Greece from the time of its creation in the 1830s to 1967, soon after the Pill became available. It situates the history of abortion and contraception within the historiography of the fertility decline and the question of whether the decline was due to adjustment to changing social conditions or innovation of contraceptive methods. The study reveals that all methods had been in use for other purposes before they were employed as contraceptives. For example, Greek women were employing emmenagogues well before fertility was controlled; they did so in order to ‘put themselves right’ and to enhance their fertility. When they needed to control their fertility, they employed abortifacients, some of which were also emmenagogues, while others had been used as expellants in earlier times. Curettage was also employed since the late nineteenth century as a cure for sterility; once couples desired to control their fertility curettage was employed to procure abortion. Thus couples did not need to innovate but rather had to repurpose old methods and materials to new birth control methods. Furthermore, the role of physicians was found to have been central in advising and encouraging the use of birth control for ‘health’ reasons, thus facilitating and speeding fertility decline in Greece. All this occurred against the backdrop of a state and a church that were at times neutral and at other times disapproving of fertility control.