Ο τόμος πραγματεύεται τον Αγώνα στη θάλασσα υπό ένα διευρυμένο πρίσμα, συνεξετάζοντας την πολύπλευρη συμβολή του εμπορικού και του πολεμικού πλοίου. Αιγαιοπελαγίτες και Ιόνιοι, επαναστατημένοι και ουδέτεροι στόλοι, χαρτογραφούνται στα ταραγμένα νερά της ανατολικής Μεσογείου κατά την Επανάσταση. Παράλληλα, για πρώτη φορά παρουσιάζονται εμπεριστατωμένα, μέσα από αρχειακές πηγές, το οθωμανικό ναυτικό και οι μεταρρυθμίσεις που προώθησε η Υψηλή Πύλη για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης. Οι συγγραφείς αξιοποιούν έναν μοναδικό πλούτο αρχειακού υλικού από την Ελλάδα, την Τουρκία και, ευρύτερα, τη Μεσόγειο, συνδυάζοντας τη μικροϊστορία της καθημερινότητας στη θάλασσα με τη μακροϊστορική οικονομική και κοινωνική ανάλυση. Τα ερευνητικά ερωτήματά τους κινούνται τόσο στο θεσμικό επίπεδο –εκείνο των τοπικών κοινοτήτων και της Κεντρικής Διοίκησης– όσο και στο επίπεδο λειτουργίας των πλοίων, παρακολουθώντας τις εξελίξεις κατά τη δεκαετία 1821-1831, από τους πρώτους τοπικούς οργανισμούς έως τη διακυβέρνηση του Καποδίστρια, και από τον επαναστατικό έως τον εθνικό στόλο.

Παρά τις δοκιμασίες του παρελθόντος και τις προκλήσεις που διαγράφονταν στο μέλλον, η απόσταση που έχει διανύσει η ελληνική οικονομία στη μακρά διάρκεια είναι εντυπωσιακή. Μια φτωχή, αγροτική οικονομία κατάφερε μέσα σε δύο αιώνες να δεκαπλασιάσει το βιοτικό επίπεδο και να διπλασιάσει το προσδόκιμο ζωής των κατοίκων της, με αποτέλεσμα σήμερα – και παρά το βαθύ τραύμα της πρόσφατης κρίσης – να συγκαταλέγεται μεταξύ των πλέον ανεπτυγμένων οικονομιών του κόσμου.

To βιβλίο ερευνά τους ιστορικούς λόγους ανάδειξης της Ένωσης Εργατών Τύπου Αθηνών ως «αριστοκρατικού» εργατικού σωματείου, τον ρόλο της εκμηχάνισης της παραγωγής στη μεταβολή της δομής και οργάνωσης των επιχειρήσεων και των τυπογραφικών σωματείων, τη συμβολή του αρχιεργάτη στη διαμόρφωση των εργασιακών σχέσεων, τις σχέσεις εξάρτησης και σύγκρουσης της ΕΕΤΑ με την Ένωση Ιδιοκτητών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών, καθώς και τη στάση της απέναντι στα υπόλοιπα σωματεία του Τύπου και του βιβλίου. Οι υψηλές αποδοχές, η καθιέρωση της πεντάωρης εργασίας, η αναγνώριση της υπαλληλικής ιδιότητας, το κλειστό του επαγγέλματος, η προσπάθεια ομοιόμορφης εφαρμογής των προνομίων σε όλα τα μέλη της Ένωσης (λινοτύπες, στοιχειοθέτες-μαρμαράδες, μηχανικοί λινοτυπικών μηχανών και πιεστές κυλινδρικών πιεστηρίων), ο βαθμός ασφάλειας στην απασχόληση και η αίσθηση της ανεξαρτησίας τόσο από τους εργοδότες όσο και από τα υπόλοιπα μέλη της εργατικής τάξης, ενίσχυσαν την πεποίθηση των εργατών Τύπου της Αθήνας ότι είναι οι «φυσικοί ηγέτες όλων των εργαζομένων της χώρας».