Πόσο εύκολο ήταν να συγκροτηθεί ένα νέο κράτος το 1830; Σε αυτό το ερώτημα προσπαθεί να απαντήσει αυτό το βιβλίο, μέσα από τη μελέτη της συγκρότησης του ελληνικού κράτους στο ευρωπαϊκό πλαίσιο που έθεσαν η μεταναπολεόντεια εποχή και τα Συνέδρια της Βιέννης και της Αιξ-λα-Σαπέλ. Το ελληνικό κράτος οικοδομήθηκε σε μια εποχή κατά την οποία οι μεγάλες δυνάμεις προσπαθούσαν να αποφύγουν εκτεταμένες πολεμικές αναμετρήσεις, ώστε να ελέγξουν την υπερχρέωση που τους κληροδότησε ο 18ος αιώνας και επέτειναν οι ναπολεόντειοι πόλεμοι.

«H ιδέα της δημιουργίας συλλογικού τόμου με θέμα τις κοινωνίες της υπαίθρου στην ελληνοβενετική Ανατολή γεννήθηκε από τη διαπίστωση ότι οι περισσότερες μελέτες που έχουν εκπονηθεί για την μακραίωνη περίοδο της βενετικής παρουσίας σε εδάφη του ελληνικού χώρου είναι εστιασμένες στις πόλεις, μολονότι στην συντριπτική πλειονότητά του ο πληθυσμός των κυριαρχούμενων περιοχών κατοικούσε στην εκτενή ύπαιθρο».

Few would dispute that many Western industrial democracies undertook extensive deregulation in the 1970s and 1980s. Yet this narrative, in its most familiar form, depends upon several historiographical assumptions that bely the complexities and pitfalls of studying the recent past. Across thirteen case studies, the contributors to this volume investigate this “deregulatory moment” from a variety of historical perspectives, including transnational, comparative, pan-European, and national approaches. Collectively, they challenge an interpretive framework that treats individual decades in isolation and ignores broader trends that extend to the end of the Second World War.