Η ανάδυση του ελληνικού εμπορικού καπιταλισμού κατά τον 17ο αιώνα εν μέσω οθωμανικού συστήματος, είναι το βασικό θέμα της διάλεξης. Η δομή του εμπορικού κεφαλαίου (πολύ μικρής κλίμακας αρχικά σε σύγκριση με τους Μπερατλήδες), ιδίως η αποτύπωση της γεωγραφικής κατανομής του, μας προϊδεάζει για την κυκλοφορία του αλλά και για το είδος του εμπορίου. Τους κοινωνικοί φορείς του φαινομένου αποτέλεσαν τοπικές οικονομικές ελίτ, έμποροι από τους οποίους οι πλέον διαπρεπείς σε τοπική κλίμακα, ακριβέστερα όσοι διέθεταν δυνατότητες χρηματοδότησης άλλων μικρότερων, διαμόρφωναν για τις εμπορικές τους ανάγκες δίκτυα προμηθειών εμπορευμάτων από μικρούς τόπους τα οποία συγκεντρώνονταν προς εξαγωγή. Έτσι διαμορφώνονταν διατοπικές αγορές μεσαίας κλίμακας. Αυτές οι ίδιες αναδυόμενες ελίτ διεκδικούσαν τον αυτοπροσδιορισμό τους, και με άλλες ενέργειές τους μας αφήνουν να αντιληφθούμε πως επιδίωκαν να ξεχωρίσουν ποικιλοτρόπως από τις τοπικές παραδοσιακές ελίτ, εκείνες οι οποίες αποτελούσαν τα τοπικά θεμέλια της αναπαραγωγής του οθωμανικού κράτους και της ηγεμονίας του στους πληθυσμούς.